Terug in de bewoonde wereld!

“Je kunt je leven op twee manieren leven: alsof niets een wonder is en alsof alles een wonder is.” Alles wat ik de afgelopen twee weken heb meegemaakt was één groot wonder. Alles heb ik dan ook ervaren als een geweldig avontuur, een bijzonder wonder!

Op woensdag 27 juni stond ik vol adrenaline op het vliegveld. Wist eigenlijk helemaal niet wat me te wachten stond, het enige wat ik wist was dat ik dus twee weken het diepe zuiden van Suriname in zou gaan trekken om in Kayana op een schooltje les te gaan geven. Oja, dat het erg primitief zou zijn was me wél duidelijk. ;).

Om één uur in de middag stond de vlucht naar Kayana gepland. Nu staan Surinamers bekend om het “te laat komen”, en ook deze keer werd het nog maar eens bevestigd. Éen uur werd al snel twee uur, twee uur werd drie uur, maar om half vier zat ik dan toch in de lucht. Dat was de eerste aparte ervaring van een reeks bijzondere ervaringen. Een ontzettend klein vliegtuigje waardoor ik dus naast de piloot moest zitten. Heb alles dus goed in de gaten kunnen houden, maar of ik daar zo blij mee was?! ;). Het leuke van deze vlucht was dat ik zelf ook heb mogen vliegen. Apart hoor, dat door jouw handelen het vliegtuig naar links vliegt, dan weer naar rechts en dan een beetje schuin hangen. Leuk!
Na een uur piloot spelen veilig en wel geland op de airstrip van Kayana. Een stukje bos wat is omgekapt en tot vliegveld is gedoopt. Meneer Jangjangman stond me op te wachten. Deze man is een belangrijk man in het dorp en hij had onderdak voor me geregeld. In het dorp werd ik zo ontzettend vriendelijk ontvangen dat ik meteen een goed gevoel had en wist dat ik het er wel twee weken zou uit kunnen houden. Twee weken lang tussen de Saramacaners, de bosnegers. De volgende ochtend heb ik kennisgemaakt met de school. Mijn taak was om de leerlingen van klas 6 ( groep 8 ) voor te bereiden voor het eindexamen. (cito). De gemiddelde leeftijd in mijn klas was 15 jaar, en er waren er zelfs al twee zwanger. Dit drukte mij meteen weer op de feiten dat ik echt in een andere cultuur beland was. Op je vijftiende begin je zo ongeveer aan je eerste kind, en dat er dan nog maar snel een stuk of tien mogen volgen. Dat mannen meerdere vrouwen hebben is ook heel normaal. Meneer Jangjanman, mijn gastheer, heeft vier vrouwen en schrik niet: veertig kinderen! Maarja, hier in deze cultuur heel gebruikelijk. ;)
Donderdag en vrijdag ben ik op school geweest, en toen was het voor mij alweer weekend. Ik viel meteen met mijn neusje in de boter want het was Keti Koti. Feest ter ere van de afschaffing van de slavernij. En op wat voor plek kun je dat beter vieren dan tussen de gevluchte slaven zelf? Een erg gezellig weekend gehad. Ter ere van het feest was mijn haar ook mooi ingevlochten zodat ik er helemaal bij hoorde. De rest van de week heb ik ’s ochtends voor klas 6 gestaan. Ik oefende met de leerlingen de examens, ’s middags leerde ze mij het overleven in de jungle. Je gaat op een gegeven moment ook echt back to basic. Lopen op slippertjes door het “grote bos”, insecten vangen om als aas te gebruiken, zelf mijn vis vangen én schoonmaken zodat ik ’s avonds een visje bij mijn rijst had. Baden en je wasje doen in de rivier ben ik ook als heel gewoon gaan beschouwen. ’s Middags bracht ik mijn tijd door aan de rivier. Lekker een duik nemen wanneer je aan het wegsmelten bent en dan weer opdrogen aan de kant genietend van het geweldige uitzicht waar je enkel van kan dromen als je het niet zelf hebt gezien. . Ook ben ik het dorpje in gaan wandelen en heb naastgelegen dorpjes bezocht. Meerdere malen is tijdens de wandelingen ook aan me gevraagd of ik niet wilde blijven en met iemand wilde trouwen. Moeders kwamen vaak met hun zonen aanzetten om ze voor te stellen aan me. Maar keer op keer bedankte ik vriendelijk ;).
Verder heb ik ook leren “onthaasten”. Stressen heeft geen zin, niemand heeft stress en alles komt wel goed zeggen ze veelvuldig. Zo nam ik elke dag zoals hij kwam, en heb ik me geen zorgen gemaakt over de dag van morgen. Heerlijk! De dagen vlogen voorbij met eigenlijk helemaal niets doen. Bij Arnee was dit niet het geval. Arnee besloot dus om met het eerst volgende vliegtuigje wat zou landen in Kayana terug te vliegen naar Paramaribo om daar te gaan regelen dat ze zo snel mogelijk naar Nederland zou gaan vliegen. Dat was wel even slikken! Blijf je over als enige meisje tussen een prachtige, maar ó zo andere cultuur dan dat wij gewend zijn. Maar voor mij stond eigenlijk meteen vast dat ik mijn tijd hier tot het einde zou gaan volbrengen. En eigenlijk was het ook veel beter zo. Wanneer de een alles zo positief ervaart en de ander alles negatief kun je die negatieve energie dus echt niet gebruiken en word je daar ook niet bepaald vrolijk van ;). De lieve mensen hebben na het vertrek van Arnee zich nog meer om mij bekommert dan dat ze al deden met als gevolg dat ik dus echt wel vreselijke heimwee ga krijgen. Ook heb ik hier uitstapjes gemaakt met mijn nieuwbakken Saramacaanse vrienden ;) naar Awarradam, Gran Dan, en heerlijk gezwommen bij de vele sula’s welke zich vormen in de rivier. En ben ik twee keer naar een feest geweest in het dorp omdat er dan dus iemand overleden is. Ja je leest het goed. In deze cultuur is het dan gebruikelijk dat er een groot feest wordt gegeven. Aan drank geen gebrek en dus volop gezelligheid. En weer schiet me iets te binnen wanneer ik het woord drank typ. Zo heb ik hier zelf ook Ananas wijn gemaakt, en dat smaakte bijzonder lekker. Zo geweldig om je eigen drank te maken. Ik weet er nu alles van hoor Lorren dus aan drank geen gebrek meer.. ;). De bostochten met een groot geweer en kapmes bij me zal ik ook niet vergeten, super spannend. Wat ik niet zal missen wanneer ik terug ben in Nederland is dat ik gewoon zonder angst mijn bed uit kan stappen. Wanneer ik wakker werd moest ik echt goed kijken waar alle spinnen zaten zodat ik “rustig” uit bed kon stappen zonder op iets te trappen.

Maar oh jongens, nu ben ik dit verhaal aan het typen en merk ik dat ik het heel erg lastig vind om alles te beschrijven. Mijn dagboek ligt op schoot en wanneer ik alles nog eens doorlees heb ik zo veel geweldige dingen meegemaakt en ben ik me zo thuis gaan voelen hier. Eigenlijk is dit helemaal niet te beschrijven….

Zondag is het dan alweer tijd dat ik in het vliegtuig zit naar Nederland om rond 9u Nederlandse tijd te landen op Schiphol. Morgen ga ik nog eenmaal langs mijn stage in Parmaribo om afscheid te nemen en laat dan het onvermijdelijke inpakken maar beginnen.. :(
Maar maandag zie ik iedereen weer lekker! Oh daar verheug ik me nu echt op! :D 

En zo ben ik dan nu al aan het einde van mijn allerlaatste bericht vanuit standplaats Paramaribo ;).

Tot gauw in Nederland,
Chantal