Terug in de bewoonde wereld!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Chantal
12 Juli 2007 | Suriname, Paramaribo
“Je kunt je leven op twee manieren leven: alsof niets een wonder is en alsof alles een wonder is.” Alles wat ik de afgelopen twee weken heb meegemaakt was één groot wonder. Alles heb ik dan ook ervaren als een geweldig avontuur, een bijzonder wonder!
Op woensdag 27 juni stond ik vol adrenaline op het vliegveld. Wist eigenlijk helemaal niet wat me te wachten stond, het enige wat ik wist was dat ik dus twee weken het diepe zuiden van Suriname in zou gaan trekken om in Kayana op een schooltje les te gaan geven. Oja, dat het erg primitief zou zijn was me wél duidelijk. ;).
Om één uur in de middag stond de vlucht naar Kayana gepland. Nu staan Surinamers bekend om het “te laat komen”, en ook deze keer werd het nog maar eens bevestigd. Éen uur werd al snel twee uur, twee uur werd drie uur, maar om half vier zat ik dan toch in de lucht. Dat was de eerste aparte ervaring van een reeks bijzondere ervaringen. Een ontzettend klein vliegtuigje waardoor ik dus naast de piloot moest zitten. Heb alles dus goed in de gaten kunnen houden, maar of ik daar zo blij mee was?! ;). Het leuke van deze vlucht was dat ik zelf ook heb mogen vliegen. Apart hoor, dat door jouw handelen het vliegtuig naar links vliegt, dan weer naar rechts en dan een beetje schuin hangen. Leuk!
Na een uur piloot spelen veilig en wel geland op de airstrip van Kayana. Een stukje bos wat is omgekapt en tot vliegveld is gedoopt. Meneer Jangjangman stond me op te wachten. Deze man is een belangrijk man in het dorp en hij had onderdak voor me geregeld. In het dorp werd ik zo ontzettend vriendelijk ontvangen dat ik meteen een goed gevoel had en wist dat ik het er wel twee weken zou uit kunnen houden. Twee weken lang tussen de Saramacaners, de bosnegers. De volgende ochtend heb ik kennisgemaakt met de school. Mijn taak was om de leerlingen van klas 6 ( groep 8 ) voor te bereiden voor het eindexamen. (cito). De gemiddelde leeftijd in mijn klas was 15 jaar, en er waren er zelfs al twee zwanger. Dit drukte mij meteen weer op de feiten dat ik echt in een andere cultuur beland was. Op je vijftiende begin je zo ongeveer aan je eerste kind, en dat er dan nog maar snel een stuk of tien mogen volgen. Dat mannen meerdere vrouwen hebben is ook heel normaal. Meneer Jangjanman, mijn gastheer, heeft vier vrouwen en schrik niet: veertig kinderen! Maarja, hier in deze cultuur heel gebruikelijk. ;)
Donderdag en vrijdag ben ik op school geweest, en toen was het voor mij alweer weekend. Ik viel meteen met mijn neusje in de boter want het was Keti Koti. Feest ter ere van de afschaffing van de slavernij. En op wat voor plek kun je dat beter vieren dan tussen de gevluchte slaven zelf? Een erg gezellig weekend gehad. Ter ere van het feest was mijn haar ook mooi ingevlochten zodat ik er helemaal bij hoorde. De rest van de week heb ik ’s ochtends voor klas 6 gestaan. Ik oefende met de leerlingen de examens, ’s middags leerde ze mij het overleven in de jungle. Je gaat op een gegeven moment ook echt back to basic. Lopen op slippertjes door het “grote bos”, insecten vangen om als aas te gebruiken, zelf mijn vis vangen én schoonmaken zodat ik ’s avonds een visje bij mijn rijst had. Baden en je wasje doen in de rivier ben ik ook als heel gewoon gaan beschouwen. ’s Middags bracht ik mijn tijd door aan de rivier. Lekker een duik nemen wanneer je aan het wegsmelten bent en dan weer opdrogen aan de kant genietend van het geweldige uitzicht waar je enkel van kan dromen als je het niet zelf hebt gezien. . Ook ben ik het dorpje in gaan wandelen en heb naastgelegen dorpjes bezocht. Meerdere malen is tijdens de wandelingen ook aan me gevraagd of ik niet wilde blijven en met iemand wilde trouwen. Moeders kwamen vaak met hun zonen aanzetten om ze voor te stellen aan me. Maar keer op keer bedankte ik vriendelijk ;).
Verder heb ik ook leren “onthaasten”. Stressen heeft geen zin, niemand heeft stress en alles komt wel goed zeggen ze veelvuldig. Zo nam ik elke dag zoals hij kwam, en heb ik me geen zorgen gemaakt over de dag van morgen. Heerlijk! De dagen vlogen voorbij met eigenlijk helemaal niets doen. Bij Arnee was dit niet het geval. Arnee besloot dus om met het eerst volgende vliegtuigje wat zou landen in Kayana terug te vliegen naar Paramaribo om daar te gaan regelen dat ze zo snel mogelijk naar Nederland zou gaan vliegen. Dat was wel even slikken! Blijf je over als enige meisje tussen een prachtige, maar ó zo andere cultuur dan dat wij gewend zijn. Maar voor mij stond eigenlijk meteen vast dat ik mijn tijd hier tot het einde zou gaan volbrengen. En eigenlijk was het ook veel beter zo. Wanneer de een alles zo positief ervaart en de ander alles negatief kun je die negatieve energie dus echt niet gebruiken en word je daar ook niet bepaald vrolijk van ;). De lieve mensen hebben na het vertrek van Arnee zich nog meer om mij bekommert dan dat ze al deden met als gevolg dat ik dus echt wel vreselijke heimwee ga krijgen. Ook heb ik hier uitstapjes gemaakt met mijn nieuwbakken Saramacaanse vrienden ;) naar Awarradam, Gran Dan, en heerlijk gezwommen bij de vele sula’s welke zich vormen in de rivier. En ben ik twee keer naar een feest geweest in het dorp omdat er dan dus iemand overleden is. Ja je leest het goed. In deze cultuur is het dan gebruikelijk dat er een groot feest wordt gegeven. Aan drank geen gebrek en dus volop gezelligheid. En weer schiet me iets te binnen wanneer ik het woord drank typ. Zo heb ik hier zelf ook Ananas wijn gemaakt, en dat smaakte bijzonder lekker. Zo geweldig om je eigen drank te maken. Ik weet er nu alles van hoor Lorren dus aan drank geen gebrek meer.. ;). De bostochten met een groot geweer en kapmes bij me zal ik ook niet vergeten, super spannend. Wat ik niet zal missen wanneer ik terug ben in Nederland is dat ik gewoon zonder angst mijn bed uit kan stappen. Wanneer ik wakker werd moest ik echt goed kijken waar alle spinnen zaten zodat ik “rustig” uit bed kon stappen zonder op iets te trappen.
Maar oh jongens, nu ben ik dit verhaal aan het typen en merk ik dat ik het heel erg lastig vind om alles te beschrijven. Mijn dagboek ligt op schoot en wanneer ik alles nog eens doorlees heb ik zo veel geweldige dingen meegemaakt en ben ik me zo thuis gaan voelen hier. Eigenlijk is dit helemaal niet te beschrijven….
Zondag is het dan alweer tijd dat ik in het vliegtuig zit naar Nederland om rond 9u Nederlandse tijd te landen op Schiphol. Morgen ga ik nog eenmaal langs mijn stage in Parmaribo om afscheid te nemen en laat dan het onvermijdelijke inpakken maar beginnen.. :(
Maar maandag zie ik iedereen weer lekker! Oh daar verheug ik me nu echt op! :D
En zo ben ik dan nu al aan het einde van mijn allerlaatste bericht vanuit standplaats Paramaribo ;).
Tot gauw in Nederland,
Chantal
Op woensdag 27 juni stond ik vol adrenaline op het vliegveld. Wist eigenlijk helemaal niet wat me te wachten stond, het enige wat ik wist was dat ik dus twee weken het diepe zuiden van Suriname in zou gaan trekken om in Kayana op een schooltje les te gaan geven. Oja, dat het erg primitief zou zijn was me wél duidelijk. ;).
Om één uur in de middag stond de vlucht naar Kayana gepland. Nu staan Surinamers bekend om het “te laat komen”, en ook deze keer werd het nog maar eens bevestigd. Éen uur werd al snel twee uur, twee uur werd drie uur, maar om half vier zat ik dan toch in de lucht. Dat was de eerste aparte ervaring van een reeks bijzondere ervaringen. Een ontzettend klein vliegtuigje waardoor ik dus naast de piloot moest zitten. Heb alles dus goed in de gaten kunnen houden, maar of ik daar zo blij mee was?! ;). Het leuke van deze vlucht was dat ik zelf ook heb mogen vliegen. Apart hoor, dat door jouw handelen het vliegtuig naar links vliegt, dan weer naar rechts en dan een beetje schuin hangen. Leuk!
Na een uur piloot spelen veilig en wel geland op de airstrip van Kayana. Een stukje bos wat is omgekapt en tot vliegveld is gedoopt. Meneer Jangjangman stond me op te wachten. Deze man is een belangrijk man in het dorp en hij had onderdak voor me geregeld. In het dorp werd ik zo ontzettend vriendelijk ontvangen dat ik meteen een goed gevoel had en wist dat ik het er wel twee weken zou uit kunnen houden. Twee weken lang tussen de Saramacaners, de bosnegers. De volgende ochtend heb ik kennisgemaakt met de school. Mijn taak was om de leerlingen van klas 6 ( groep 8 ) voor te bereiden voor het eindexamen. (cito). De gemiddelde leeftijd in mijn klas was 15 jaar, en er waren er zelfs al twee zwanger. Dit drukte mij meteen weer op de feiten dat ik echt in een andere cultuur beland was. Op je vijftiende begin je zo ongeveer aan je eerste kind, en dat er dan nog maar snel een stuk of tien mogen volgen. Dat mannen meerdere vrouwen hebben is ook heel normaal. Meneer Jangjanman, mijn gastheer, heeft vier vrouwen en schrik niet: veertig kinderen! Maarja, hier in deze cultuur heel gebruikelijk. ;)
Donderdag en vrijdag ben ik op school geweest, en toen was het voor mij alweer weekend. Ik viel meteen met mijn neusje in de boter want het was Keti Koti. Feest ter ere van de afschaffing van de slavernij. En op wat voor plek kun je dat beter vieren dan tussen de gevluchte slaven zelf? Een erg gezellig weekend gehad. Ter ere van het feest was mijn haar ook mooi ingevlochten zodat ik er helemaal bij hoorde. De rest van de week heb ik ’s ochtends voor klas 6 gestaan. Ik oefende met de leerlingen de examens, ’s middags leerde ze mij het overleven in de jungle. Je gaat op een gegeven moment ook echt back to basic. Lopen op slippertjes door het “grote bos”, insecten vangen om als aas te gebruiken, zelf mijn vis vangen én schoonmaken zodat ik ’s avonds een visje bij mijn rijst had. Baden en je wasje doen in de rivier ben ik ook als heel gewoon gaan beschouwen. ’s Middags bracht ik mijn tijd door aan de rivier. Lekker een duik nemen wanneer je aan het wegsmelten bent en dan weer opdrogen aan de kant genietend van het geweldige uitzicht waar je enkel van kan dromen als je het niet zelf hebt gezien. . Ook ben ik het dorpje in gaan wandelen en heb naastgelegen dorpjes bezocht. Meerdere malen is tijdens de wandelingen ook aan me gevraagd of ik niet wilde blijven en met iemand wilde trouwen. Moeders kwamen vaak met hun zonen aanzetten om ze voor te stellen aan me. Maar keer op keer bedankte ik vriendelijk ;).
Verder heb ik ook leren “onthaasten”. Stressen heeft geen zin, niemand heeft stress en alles komt wel goed zeggen ze veelvuldig. Zo nam ik elke dag zoals hij kwam, en heb ik me geen zorgen gemaakt over de dag van morgen. Heerlijk! De dagen vlogen voorbij met eigenlijk helemaal niets doen. Bij Arnee was dit niet het geval. Arnee besloot dus om met het eerst volgende vliegtuigje wat zou landen in Kayana terug te vliegen naar Paramaribo om daar te gaan regelen dat ze zo snel mogelijk naar Nederland zou gaan vliegen. Dat was wel even slikken! Blijf je over als enige meisje tussen een prachtige, maar ó zo andere cultuur dan dat wij gewend zijn. Maar voor mij stond eigenlijk meteen vast dat ik mijn tijd hier tot het einde zou gaan volbrengen. En eigenlijk was het ook veel beter zo. Wanneer de een alles zo positief ervaart en de ander alles negatief kun je die negatieve energie dus echt niet gebruiken en word je daar ook niet bepaald vrolijk van ;). De lieve mensen hebben na het vertrek van Arnee zich nog meer om mij bekommert dan dat ze al deden met als gevolg dat ik dus echt wel vreselijke heimwee ga krijgen. Ook heb ik hier uitstapjes gemaakt met mijn nieuwbakken Saramacaanse vrienden ;) naar Awarradam, Gran Dan, en heerlijk gezwommen bij de vele sula’s welke zich vormen in de rivier. En ben ik twee keer naar een feest geweest in het dorp omdat er dan dus iemand overleden is. Ja je leest het goed. In deze cultuur is het dan gebruikelijk dat er een groot feest wordt gegeven. Aan drank geen gebrek en dus volop gezelligheid. En weer schiet me iets te binnen wanneer ik het woord drank typ. Zo heb ik hier zelf ook Ananas wijn gemaakt, en dat smaakte bijzonder lekker. Zo geweldig om je eigen drank te maken. Ik weet er nu alles van hoor Lorren dus aan drank geen gebrek meer.. ;). De bostochten met een groot geweer en kapmes bij me zal ik ook niet vergeten, super spannend. Wat ik niet zal missen wanneer ik terug ben in Nederland is dat ik gewoon zonder angst mijn bed uit kan stappen. Wanneer ik wakker werd moest ik echt goed kijken waar alle spinnen zaten zodat ik “rustig” uit bed kon stappen zonder op iets te trappen.
Maar oh jongens, nu ben ik dit verhaal aan het typen en merk ik dat ik het heel erg lastig vind om alles te beschrijven. Mijn dagboek ligt op schoot en wanneer ik alles nog eens doorlees heb ik zo veel geweldige dingen meegemaakt en ben ik me zo thuis gaan voelen hier. Eigenlijk is dit helemaal niet te beschrijven….
Zondag is het dan alweer tijd dat ik in het vliegtuig zit naar Nederland om rond 9u Nederlandse tijd te landen op Schiphol. Morgen ga ik nog eenmaal langs mijn stage in Parmaribo om afscheid te nemen en laat dan het onvermijdelijke inpakken maar beginnen.. :(
Maar maandag zie ik iedereen weer lekker! Oh daar verheug ik me nu echt op! :D
En zo ben ik dan nu al aan het einde van mijn allerlaatste bericht vanuit standplaats Paramaribo ;).
Tot gauw in Nederland,
Chantal
-
12 Juli 2007 - 18:45
Muis:
Channy,
Weer prachtig geschreven! Ik ben echt super trots op je dat je dit allemaal zo goed gedaan hebt! Ik kijk er erg naar uit je te zien, helaas ben ik op vakantie vanaf zaterdag, maar we maken het echt helemaal goed hoor na de 21e!
Geniet van je laatste dagen!
Hele dikke knuf,
Margot -
12 Juli 2007 - 19:03
Klootje:
whaaa ik heb je net gebeld echt leuk om even je stem te horen!! Maandag ben je er gewoon alweer, deze maandag. Elkaar 11 weken niet gezien, maar ik weet zeker dat de vriendschap alleen maar beter is geworden :).
En we nemen jou zo snel mogelijk mee naar Den Bels ;) waar wij natuurlijk allemaal zelf heel veel moeite mee hebben :P we doen het voor jou ;). ben echt benieuwd naar je dagboek verhalen, misschien moet je je verhalen in een boek uitbrengen :D dat zou gaaf zijn! Ik koop het iig :P
en neem die drank maar mee :D want we zijn alleen maar lorrialer geworden (en we hebben er wat gewoontes bijgekregen haha maar die zul jij snel genoeg leren ;))
xxx liefs tot snel :D -
12 Juli 2007 - 20:02
Maria:
Wat een mooi verhaal weer chantal jij kunt wel een boek gaan schrijven.Ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik al die belevenisen van jou lees en ook gelijk kippevel Chantal tot maandag,en wat zullen ze op nr6 blij zij De buurtjes -
12 Juli 2007 - 20:41
Akkermaas:
Aaaah ik vind je een superheldin :D
Maar ik ben meer van de real-life talk ;) dus wij buurten maandag lekker allemaal bij!!!
Kus een trotse lor -
12 Juli 2007 - 21:31
Sammie:
Whoehoe Channy! Volgens mij is het allemaal nog gaver en mooier geweest dan je zelf had verwacht? Ik ben ontzettend benieuwd naar je verhalen en je foto's en gewoon weer zin om je te zien ;)! Nog eventjes wachten!!!! En dan zijn alle Lorretjes weer met elkaar herenigd, het wordt onderhand ook wel eens tijd denkkk :P.
DikkeKusXX!!! -
13 Juli 2007 - 08:49
Ingetje:
He Zus!
Geweldig om je gister weer aan de lijn te hebben!
Je mag nu toch echt wel terug komen want het heeft wel lang geduurd hoor 3 maanden zonder Channy! ;)
Super verhaal weer! Je moet er echt een boek werk van maken :D.
Hele dikke X voor mijn Zus! ;) -
13 Juli 2007 - 16:28
Marjolijn:
Hey huisgenootje!
Klinkt goed man..zie je wel dat er meer is dan alleen Palumeu!
Geniet van je laatste dagen! doe je Marlynne de groeten van mij!
Kus marjolijn -
13 Juli 2007 - 19:21
Bram:
"Chantal tot maandag,en wat zullen ze op nr6 blij zij De buurtjes"
Wat dacht je van nr 224c! De jongen die op dat huisnummer woont is al 2 weken zenuwachtig voor maandag de 16de!
hou van je. dikke kus. -
14 Juli 2007 - 04:13
Mark Van Oorschot:
Dus je hebt de knuppel van de piloot vast mogen hebben gaaf hoor! ;) ! Een uur gevlogen nu weet je ook waarom ze daar als bosjes uit de lucht vallen!
Heeft Meneer Jangjanman nog een bod uitgebracht bij je ouders voor een extra bruidje, want bij 40 kindere ben je er toch nog niet (dan wil je het toch minimaal afronden tot 50) :-) ! Zo'n bruidschat moet je immers wel ff overleggen met het thuisfront!
T is wa op je 15 nog op de basisschool en al bezwangerd ... dag studie :-( ! Je wasje doen in de rivier is ook heel gewoon geworden, nou ja we zien je dan binnen kort wel bij Wernhout aan de Brug bij de Aa of Weerijs!
Wat een survival xpert de lorren zitten voortaan nergens meer om verlegen, ze sturen jou gewoon ff weg met je aardappelschilmesje en je komt terug met versgebakken vis en annanaswijn :) The A-team is er niets bij!
Eindelijk herenigd naar 3 Maanden met de andere lorren, ik zie je snel!
Toedels X
P.s. Bosnegers mag niet meer (in US) Neger is tegenwoordig een verboden woord!
-
14 Juli 2007 - 16:15
Bosneger Niels:
Hoi Chantal,
Mooi avontuur en een goede vlucht terug naar NL.
Groetjes,
Niels -
14 Juli 2007 - 17:58
Gotje:
he channy!!
ook je laatste geschreven stukje is weer een kunstwerkje op zich ;) maandag ben je gewoon weer back in wernhout, volgens mij vind je dat toch wel een raar idee! het zal vast wel weer even wennen zijn, maar ook heel gezellig :D laat die ananaswijn rijkelijk vloeien!!
staks je laatste nachtje in paramaribo! dan echt afscheid nemen.. heb je het potje met zand trouwens al gevuld? :P
tot snel (nou kan ik dat gewoon weer zeggen) :D
xx Gotje -
15 Juli 2007 - 13:30
Hennie:
hoi chantal, leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt gehad in het dorp in de binnenlanden van Suriname. Ik weet niet of je er al van op de hoogte bent, maar Arnee is erg ziek geworden toen ze terug was in Parabaribo en heeft bij terugkomst in Nederland vijf dagen in het havenzieknhuis afd. tropische ziekten, in Rotterdam gelegen. Gelukkig is ze nu weer thuis en gaat het weer beter met haar.
Groetjes, Hennie, mama van Arnee.
,
-
15 Juli 2007 - 22:13
Marit:
hey chantal,
nou weer een geweldig verslag hoor egt super. naja nu zit je al weer onderweg naar het oh zo vertrouwde nederland natuurlijk neem ik aan maar ja ik schrijf toch nog even een berichtje.
nou ik dacht dat je dinsdag naaar ons kwam en dan ben ik zeker thuis om je verhalen te horen!!:D
tot dinsdag
xxx marit -
16 Juli 2007 - 14:39
Ingetje:
Channy is back in town! :D :D :D -
23 November 2007 - 11:25
Manuel:
hallo chantal,
zo te zien heb je het echt naar je zin gehad in suriname.wat ik graag van je wil weten is het adres van waar je heb gelogeerd?Dit ook ivm. met stage naar suriname.ik hoop gauw iets van je te vernemen.
mvg,
manuel -
23 November 2007 - 11:26
Manuel:
trouwens.je kan me ook een mail sturen.
lqbbes@yahoo.com
-
25 December 2008 - 12:47
Sidney :
Hoi Chantal,
Leuk om te horen dat je naar Kajana bent geweest.
Wij bieden avonturiers doe-het-zelf trips aan, waarmee gigantisch bespaart kan worden op tripkosten. Kijk op de website www.meetsuriname.com
Om net als jij ook naar Kajana te gaan bieden we avonturiers de trip Kosindo in Kajana aan. In deze trip is er ook een optie om in een tentkampje in de jungle te overnachten en het oerwoud gevoel te ervaren.
Er is zoveel te beleven in het amazonegebied van Suriname...
Switie Kresneti & Bun Njun Jari!
Groeten uit Paramaribo,
Meet Suriname - Vet besparen op trips/tours en meer avontuur!
Sidney en Miranda.
P.S. Ter kennismaking kun je een gratis TripperGuide downloaden (alleen voor avonturiers die kaaimannen van heeeel dichtbij willen zien.). -
06 Juli 2012 - 14:51
Marlin:
u heeft veel gereisd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
