Brownsberg

Het was tijd voor Brownsberg! Het grootste natuurreservaat van Suriname wat bekend staat om haar pittoreske watervalletjes…

De vier uur durende reis over de beruchte Afobaka weg was een gehotst-van-je-welste. Gezellig met elf mensen in een busje inclusief gids én chauffeur. De chauffeur deed zijn werk feilloos. Tot twee keer toe dacht ik echt: “hier komen we niet doorheen”. Maar jawel we kwamen uitgeschud aan op de berg. ;) Na het nodige “aaah” & “ooohh” over het geweldige uitzicht zijn we de accommodatie gaan bekijken.
De accommodatie was op het 500 meter hoge Mazaroni-plateau. Schitterend gewoon! Toen werd het tijd om mezelf klaar te gaan maken voor de eerste tocht, want dat het geen ontspannend weekend zou worden wist ik al van te voren…
De Leo en Irene vallen stonden op de planning. De zeer moeizame trip nar de vallen was een feit! Exra vermoeid door de gladheid, drassigheid en een extra steile afdaling stond ik daarna lekker onder de val! 

De terugtocht weer naar boven naar het Mazaroni-plateau is letterlijk en figuurlijk adembenemend. Niet alleen om even halt te houden om te genieten van alle beesten om je heen, maar ook een stop om adem te happen ;). Het tempo op de terugtocht zat er goed in want we waren in twee groepen opgesplitst, en ik zat bij de kopgroep samen met Jelmer, Thijs en Maarten. :) 
Eenmaal terug boven op het plateau genoten van het uitzicht over het Brokopondo stuwmeer en het zonnetje zorgde dat ik de andere dag verbazingwekkend weinig spierpijn had!
’s Avonds ( toen de andere groep ook eenmaal terug was ;) ) heerlijk gegeten. Natuurlijk menig Djogo soldaat gemaakt en toen het bedje opgezocht omdat we de volgende dag weer een stevig loopprogramma hadden.

Gewekt door brulapen. Wat is dat toch geweldig. En wat een geluid dat die beesten maken, ik dacht werkelijk waar dat er een stel apen op het dak zaten. Na weer een stevig ontbijt om negen uur vertrokken voor een wandeling van 15km door het reservaat. Samen met Miriam ben ik aan de wandeling begonnen en dat was echt heerlijk om met z’n tweetjes door de jungle te lopen. Al waren we af en toe wel op ons hoede wanneer we gebrul vanuit het bos hoorde.. ;)
Na deze tocht weer lekker bijgekomen op het plateau en daarna hupsakee het busje in en zo kwamen we om zeven uur ’s avonds niet uitgerust maar uitgeschud thuis!

Deze trip was weer een geweldige afsluiting van de week. Maar helaas breekt er daardoor dan ook weer een nieuwe week aan. Nog maar vier weekjes in het Switi Sranan. Heb mezelf voorgenomen om hier maar niet teveel aan te denken anders word ik toch echt een beetje droevig ;). De dagen vliegen gewoon voorbij en vullen zich met leuke ervaringen die zorgen voor mooie herinneringen! 

Stage gaat ook nog steeds erg goed. De eerste week RT was een zeer groot succes. Leerlingen, leerkrachten en de directrice waren enthousiast. Nou maar hopen dat het plan wat we hebben uitgeschreven ook daadwerkelijk wordt uitgevoerd wanneer ik weg ben, maar ook daar moet ik maar niet teveel aan denken ;).
Verder wil ik ook iedereen even bedanken voor de vele brieven en kaarten die ik afgelopen week weer heb gekregen. Super tof! 
De leerlingen ga ik deze week ook verrassen met post want de brieven van de kids uit Nederland zijn aangekomen Muis.
Ik ga er maar weer eens een eindje aan breien, dan kunnen jullie de foto’s weer gaan bekijken. Dit keer heb ik er ook nog wat foto’s van het huis en mijn kamer bijgevoegd zodat jullie een goed idee hebben waar ik dan al zeven weken vertoef!

Hele dikke knuffel,
Tot schrijfs ;)

Chantal